تاریخچه زیر برگرفته از سخنان آقای دکتر مرتضی مصفا (دندانپزشک پیشکسوت) دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران است.
تا سال 1302، مدرسه طب، داروسازی و وزارت معارف در ساختمان دارالفنون قرار داشتند. در زمان ناصرالدین شاه، هایبنت سوئدی به سمت دندانساز استخدام و 35 سال در ایران ماند. بنابر پیشنهاد دکتر ملچارسکی لهستانی ( دندانساز مخصوص دربار) از طرف دربار دستور تأسیس مدرسه دندانسازی، به اعتمادالدوله قره گزلو، وزیر معارف وقت، داده شد و مدرسه دندانسازی در سال 1309 تأسیس گردید. به پیشنهاد سلیمان میرزا، وزیر معارف وقت، پارک اتابک متعلق به ظل السلطان پسر ناصرالدین شاه به مبلغ 39 هزار تومان خریداری و در نتیجه مدرسه طب، داروسازی و وزارت معارف، به محل جدید خیابان اکباتان منتقل گردید و دو اتاق و یک زیرزمین به مدرسه دندانسازی داده شد. سپس به علت کمبود جا، مدرسه دندانسازی به ساختمان سعدالدوله واقع در چهار راه مخبرالدوله و بعداز آن به بیمارستان معتمد واقع در خیابان آقا شیخ هادی و سرانجام بعد از احداث دانشگاه فعلی به آن مکان منتقل گردید. در تمام این مدت، مدرسه دندانسازی وابسته به مدرسه طب بود، ولی از سال 1335 مستقل گردید و در 26 بهمن 1322 مدرسه دندانسازی به دانشکده دندانپزشکی تغییر نام یافت.
از زمان تاسیس مدرسه دندانسازی در سال 1309 تا سال 1313ریاست آن با دکتر ملچارسکی و معاونت آن را دکتر محسن سیاح برعهده داشت که این دو به همراه آشوت هارتونیان و شهریار سلامت که هردو کارآموز بودند، هیأت علمی دانشکده محسوب می شدند. دکتر محمود سیاسی، دکتر حیدر سرخوش و دکتر حسن ریاض بعد از اتمام تحصیلات در خارج از کشور و بازگشت به تهران، به عنوان دانشیار به استخدام دانشکده درآمدند که در سال 1328 همین افراد معدود هیأت علمی دانشکده را تشکیل می دادند.
در سال تحصیلی 1314-1313 تعداد فارغ التحصیلان: 10 نفر، 1315-1314 تعداد فارغ التحصیلان: 9 نفر، 1316-1315 تعداد فارغ التحصیلان: 20 نفر، 1317-1316 تعداد فارغ التحصیلان: 10 نفرو 1318-1317 تعداد فارغ التحصیلان 8 نفر بوده است.
در ابتدا شرط ورود به مدرسه دندانسازی داشتن سیکل (کلاس 9) بود و دوره مدرسه دندانسازی 3 سال بود. از سال 1318 شرط ورودی به مدرسه دندانسازی، دیپلم کامل متوسطه گردید و طول دوره 4 سال شد، در سال 1333 دوره 5 ساله و از سال 1346طول دوره مدرسه 6 ساله گردید.
از سال 1313 تا 1325، دکتر سیاح سرپرست دانشکده بوده است. از سال 1325 تا 1330 دکتر حیدر سرخوش و از سال 1330 تا 1335 دکتر محمود سیاسی سرپرستی دانشکده را داشتند. در سال 1335 در زمان ریاست دانشگاهی دکتر منوچهر اقبال که دانشکده مستقل گردید تا سال 1347، ریاست دانشکده مجددا برعهده دکتر محسن سیاح بود.
ریاست دانشگاه در سال 1347، همزمان با انقلاب آموزشی رامسر، با پروفسور رضا بوده و دانشکده دندانپزشکی با 2 معاون آموزشی و اداری (دکتر اسماعیل یزدی و دکتر اصغر اشرفی) اداره می گردید. در سال 1350-1348 ریاست دانشگاه، دکتر علی نقی علیخانی و ریاست دانشکده دکتر اسماعیل یزدی بود. سرپرست دانشکده دندانپزشکی در سال 1352-1350 دکتر مرتضی معین زاده ، از سال 1352 تا 1354 دکتر عمران بختیاری و طی سالهای 1357- 1354 دکتر نیک زاد جاوید بوده است. با شروع انقلاب در سال 1357، دانشگاه و دانشکده رییس نداشت و از طریق شورای هماهنکی اداره می شد.
شورای هماهنگی در تاریخ 16 اسفندماه 1357، دکتر پرویز بنی کریم را به عنوان سرپرست موقت دانشکده برگزیدند. بعد از آن دکتر مهدی فرمند و سپس دکتر داود توسلی، تا قبل از انقلاب فرهنگی، ریاست دانشکده را بر عهده داشتند. بعد از بازگشایی دانشگاه، دکتر فاضل به مدت 8 سال(1360 تا1368)، دکتر سیدجلال پورهاشمی 6 سال(1368تا1374)، دکتر حسن درّریز 2 سال(1374تا1376)، دکتر فرشته بقایی 8 سال (1376تا1384) ، دکتر عباس منزوی 5 سال (1384تا1389)، دکتر اکبر فاضل 3 سال(1389 تا 1392)،  دکتر محمد بیات 4 سال (1392 تا 1396) و دکتر امیررضا رکن 4 سال (1396 تا 1400) ریاست دانشکده را بر عهده داشتند و از سال 1400 تا سال 1401 خانم دکتر زینب کدخدا و در نهایت دکتر مهدیه السادات موسوی از سال 1401 تاکنون ریاست دانشکده را به عهده گرفته اند.

چشم انداز

نقش رهبری و تلاش جهت سرآمدی در آموزش، پژوهش، نوآوری، مدیریت و ارئه خدمات سلامت دهان و دندان در عرصه های ملی و منطقه ای

مأموریت

دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، نقش کلیدی در ارتقاء سلامت دهان و دندان، از طریق آموزش، پژوهش، نوآوری و ارایه خدمات جامع دندانپزشکی، ایفاد می‌نماید و از طریق توسعه پایه های دانشی سلامت دهان و دندان، تربیت نیروی انسانی مورد نیاز نظام سلامت و مشارکت در سیاستگذاری، جایگاه علمی دانشکده را در سطح ملی و منطقه ارتقاء می‌دهد.